Diakonia Ewangelizacji

Diecezjalna Diakonia Ewangelizacji

Moderator:
ks. Łukasz Jachymiak
797 739 082
e-mail: lukasz.jachymiak@gmail.com

Animator odpowiedzialny:
Agata Salawa
694 868 597
mail: salawa.agata@gmail.com

Diecezjalna Diakonia Ewangelizacji
Idźcie i nauczajcie wszystkie narody
(Mt 28, 19)
Geneza Diakonii Ewangelizacji w Archidiecezji Krakowskiej
Tak w skrócie przedstawia się zakres zadań każdego zespołu ewangelizacyjnego, nie tylko w Ruchu. To jest podstawa działania każdej diakonii ewangelizacji. Oczywiste jest, że zależnie od szczebla, na którym działa diakonia (parafia, rejon, diecezja, centrum) specyfika i nacisk na poszczególne elementy jest inny. Głównym zadaniem diakonii w parafii jest głoszenie orędzia zbawienia na terenie parafii. Na szczeblu rejonowym (w zależności od potrzeby) będzie to, przede wszystkim, koordynacja dzieł ewangelizacji i także ich przygotowywanie, zwłaszcza, gdy diakonie w poszczególnych parafiach potrzebują wsparcia czy takowych nie ma.
Diecezjalna Diakonia Ewangelizacji, obecna w naszej diecezji od 2000 roku, podejmuje wszystkie zadania, o których była wyżej mowa. Przede wszystkim dba o animowanie (budzenie i ożywianie) ducha głoszenia Dobrej Nowiny na terenie diecezji poprzez modlitwę, pomoc poszczególnym wspólnotom, przygotowywanie potrzebnych materiałów, przeprowadzanie różnorodnych akcji ewangelizacyjnych czy prowadzenie rekolekcji ORAE (przygotowujących do podejmowania zadań ewangelizacyjnych). Do jej zadań należy także współpraca z innymi wspólnotami i ruchami na polu niesienia Dobrej Nowiny.
Na żadnym ze szczebli nie powinno jednak zabraknąć czynnej ewan­gelizacji. Dlatego dobrze jest, gdy w parafiach corocznie organizowane są rekolekcje ewangelizacyjne i wyjścia do szkół. Dobrze jest, gdy rekolekcje prowadzone są we współpracy pomiędzy kilkoma parafiami (np. w rejonie). Wreszcie dobrze jest, gdy diakonia diecezjalna włącza się w przygotowanie i prowadzenie rekolekcji na terenie diecezji. Dobrze jest też, gdy diakonie włączają się w inne dzieła ewangelizacji, jak choćby krakowskie Chrześcijańskie Dni Żaka.
Inspiracje teologiczne
Kiedy słyszymy słowo „ewangelizacja”, od razu przychodzi na myśl głoszenie ewangelii – dobrej nowiny o Zmartwychwstaniu Jezusa, Jego zwycięstwie nad grzechem. Zadaniem więc diakonii ewangelizacji jest przepowiadanie tej radosnej wieści. I tu można by zakończyć nasze rozważania. Jednak nic bardziej mylnego – nie jest wcale oczywiste, co znaczy ewangelizować…
Posługa Diakonii Ewangelizacji jest odpowiedzią na wskazany powyżej nakaz misyjny Jezusa (Mt 28, 18-20).
Z pewnością nakaz Jezusa: Idźcie i głoście Ewangelię zawsze pozostaje tak samo ważny i przynaglający. Jednak aktualna sytuacja nie tylko świata, ale także różnych części Kościoła absolutnie wymaga, aby na Słowo Chrystusa odpowiedzieć posłuszeństwem bardziej zdecydowanym i wielkodusznym. Każdy uczeń jest wezwany osobiście. Nikomu nie wolno się uchylać od osobistej odpowiedzi – Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii! (1 Kor 9, 16) (Christifideles laici, 33).
Geneza
To zadanie dotyczy także osób, które w swoim życiu przyjęły Jezusa jako Pana i Zbawiciela, a żyjąc Drogowskazami Nowego Człowieka trwają w Ruchu Światło-Życie. Dla Ruchu, który w roku 1978 określił siebie jako ruch ewangelizacyjny, który od ewangelizacji rozpoczyna formację swoich uczestników, głoszenie Dobrej Nowiny o Jezusie Chrystusie jest wciąż jednym z pierwszoplanowych zadań.
Ksiądz Franciszek Blachnicki mówi: „zwróćmy uwagę najpierw na dynamikę i napięcie, jakie zawiera się pomiędzy słowami idźcie i wszystkie narody. Słowo idźcie każe nam wyjść z postawy biernego wyczekiwania. My musimy podjąć inicjatywę, my jesteśmy posłani. (…) Strategia ewangelizacji domaga się najpierw radykalnej przemiany postaw tych, którzy w naszych kościołach słuchają Ewangelii. Każdy, kto słyszy, musi iść do drugiego, który nie słyszał jeszcze, aby i on usłyszał”. (ks. F. Blachnicki, Rekolekcje ewangelizacyjne).
Patrząc na historię dzieła ewangelizacji w Ruchu można dostrzec jak ks. Blachnicki widział zadania tej diakonii. Przede wszystkim został opracowany program Wielkiej Ewangelizacji (Ad Christum Redemptorem), który zakładał ożywienie wiary poprzez „zmasowaną” ewangelizację we wszystkich parafiach. W początkach lat 80-tych XX w. było to wielką potrzebą Kościoła polskiego borykającego się z sytuacją polityczną i grożącą ateizacją – trzeba było walczyć, by nie ustał duch w narodzie. Dziś, po odzyskaniu wolności, niezależnie od poglądów politycznych podjęcie tego dzieła jest znowu aktualne. Nikt nie prześladuje, nie zmusza do zaparcia się Boga. Jednak konsumpcyjny styl życia w połączeniu z powierzchownością wiary większości (jak się wydaje) katolików prowadzi do coraz częstszego jej odrzucania. Diakonia odczytała i chce podjąć wezwanie Ojca Świętego Jana Pawła II i biskupów kościołów zachodnich, aby na nowo przynieść Europie Chrystusa. Aby spełnić to zadanie, trzeba zapuścić mocno korzenie – by wiara stała się bardziej świadoma. To zadanie jest ciągle aktualne, tak jak aktualne było dla Apostołów 2000 lat temu.
Formacja
Odkrywać i pełnić wolę Ojca – pierwsze zadanie każdej diakonii. Z tym zadaniem wiąże się to, co dla ewangelizacji najważniejsze – osobista formacja członków diakonii, wspólne spotkania ze Słowem Bożym, wspólna Eucharystia, wspólna modlitwa. Bez tych elementów, bez wzrastania, nie ma mowy o służbie – będzie tylko akcyjność, jakieś działania i mówienie o Bogu. Bez gotowości ducha grozi ewangelizatorom to, że ich słowa będą puste, nie związane z życiem, nie poparte działaniem Ducha Świętego. Prawdą jest, że to nie ewangelizator ewangelizuje. Przez ewangelizatora przemawia Duch Boży. Głoszący Słowo Boże jest narzędziem w ręku Boga. „Bo faktycznie głosić Chrystusa może tylko ten, w kim On żyje. (…) Nazwa chrześcijanin nie pochodzi od chrztu, ale od takiego życia człowieka, które jest podobne do życia Chrystusa. A do Chrystusa może doprowadzić tylko Ewangelia, której ktoś bezgranicznie wierzy.” (ks. F. Blachnicki, Rekolekcje ewangelizacyjne).
Posługa
Posługa Diakonii Ewangelizacji jest odpowiedzią na nakaz misyjny Jezusa: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28, 18-20). Liczne dokumenty Kościoła odczytują te słowa w rzeczywistości naszych czasów. Dlatego Diakonia Ewangelizacji jest zaproszona do lektury encykliki Redemptoris Missio, jak również adhortacji Christifideles Laici, Evangelii Nuntiandi i Ecclesia in Europa. Zadania Diakonii Ewangelizacji mają swoje źródła i inspiracje w dokumentach Kościoła.
Samo słowo „ewangelizować” może być różnie rozumiane. Może ono oznaczać zarówno głoszenie słowa Bożego jak i świadectwo życia. Pod tym pojęciem może być ukryte głoszenie kerygmatu i wprowadzanie ducha Ewangelii w konkretne dziedziny życia. Wreszcie sama ewangelizacja odbywać się może poprzez wielką akcję jak i braterskie upomnienie, czy też „przypadkową” (Duch wieje kędy chce…) rozmowę.
Można zadać pytanie, które z tych zadań i form powinna podejmować Diakonia. Aby podjąć posługę ewangelizacji konieczne jest rozeznanie woli Bożej. Należy poszukiwać odpowiedzi u Boga: na modlitwie, poprzez patrzenie na świat, używając rozumu, rozważając co jest potrzebne, czego oczekuje w konkretnej sytuacji Bóg.
Odkrywanie woli Bożej prowadzi jednak do działania. Nie może zakończyć się tylko na poznaniu. Wprowadzenie woli Bożej w życie jest efektem działania Ducha Świętego, obdarowującego i posługującego się naszymi talentami. Jeżeli szeroko rozumiana ewangelizacja może odbywać się poprzez życie zasadami Ewangelii, to ścisła ewangelizacja, jakiej przykład znajdujemy choćby w Dziejach Apostolskich (Dz 2, 14-41; 3, 12-26) obejmuje konkretne treści – kerygmat. Dokładne przestudiowanie tych dwóch mów św. Piotra pozwala wskazać tę treść. Są nią cztery prawa życia duchowego:
1. Bóg miłuje człowieka i ma wspaniały plan wobec niego.
2. Człowiek jest grzeszny i dlatego nie może doświadczać Bożej miłości.
3.Bóg z miłości do człowieka posłał swojego Syna, który umarł i zmartwychwstał, by wyzwolić go z niewoli grzechu i przywrócić mu życie wieczne.
4. Aby móc doświadczyć Bożej miłości, człowiek, dzięki łasce Ducha Świętego, musi uznać Jezusa Panem i Zbawicielem i przyjąć Go do swego życia.
Znajdujemy jeszcze jedno wezwanie w mowach św. Piotra:
5. Aby w pełni rozwijać w sobie nowe życie, człowiek potrzebuje przede wszystkim Ducha Świętego (życie w duchu) oraz wspólnoty.
Skuteczne przekazywanie tych praw odbywać się może przede wszystkim poprzez słowo mówione, poparte świadectwem życia. Dlatego, jakkolwiek każdy chrześcijanin wezwany jest do dawania życiem świadectwa Ewangelii, to potrzebni są ci, którzy dadzą to świadectwo także słowem, którzy swój zapał, swoje siły spożytkują biorąc odpowiedzialność za dzieło głoszenia. Ich zadaniem, po rozpoznaniu potrzeb, jest budzenie gotowości głoszenia w innych i przygotowywanie dzieł takich jak rekolekcje ewangelizacyjne w parafii, wyjście z Dobrą Nowiną do szkoły, przekazywanie kerygmatu poprzez obraz, prezentację czy pantomimę, świadectwo osoby, która już doświadczyła Bożego działania w swym życiu, czy innej formy głoszenia, do jakiej w danych okolicznościach i w danym czasie wzywa Bóg.
Zadaniem diakonii ewangelizacji nie jest werbunek do wspólnot oazowych. Ruch musi, owszem, być gotowy na przyjście nowych osób, które chcą przyjąć słowo Boże. Zadaniem ewangelizacji jednak jest głoszenie orędzia zbawienia, a nie głoszenie oazowej wspólnoty. Jeśli organizujemy rekolekcje ewangelizacyjne, dobrze jest powiedzieć także o innych wspólnotach, w których zasiane ziarno będzie wzrastać. Być może ktoś znajdzie taką właśnie wspólnotę w swojej rodzinie czy w grupie przygotowującej się do bierzmowania. Najważniejsze jest, by pomnażać liczbę uczniów Chrystusa!
Podsumowując, posługa ewangelizacji w naszych wspólnotach powinna obejmować:
1. Wsłuchiwanie się w Boże wezwanie.
2. Formację ewangelizatorów.
3. Zapalanie innych do tego dzieła.
4. Dbanie o ten etap formacji, jaki obejmuje ewangelizację oraz organizowanie wyjść ewangelizacyjnych.