Rorate caeli desuper et nubes pluant justum.

40c9741598ce9981323935a152f694fa75047000

Rorate caeli desuper et nubes pluant justum. Ta tradycyjna adwentowa pieśń liturgiczna wskazuje na główną myśl okresu przygotowania. Jej słowa zaczerpnięte zostały z księgi proroka Izajasza, która to księga jest często odczytywana w tym czasie. Samo słowo Adwent zaczerpnięte zostało z języka łacińskiego i oznacza Adventus – przyjście, przybycie. Wraz z Adwentem rozpoczyna się też w kościele nowy rok liturgiczny.

Popularnie określa się Adwent, jako czas przygotowania do świąt Bożego Narodzenia. Warto jednak pamiętać, że liturgia koncentruje się wokół dwóch przyjść Chrystusa. Wyraz tego znaleźć możemy w prefacjach adwentowych odmawianych podczas Eucharystii.

Pierwsza prefacja Adwentowa, która stosowana jest w Mszach świętych od pierwszej niedzieli Adwentu do 16 grudnia kieruje nas na sprawy eschatologiczne, nawiązuje do przyjścia Chrystusa na końcu czasów. On przez pierwsze przyjście w ludzkiej naturze * spełnił Twoje odwieczne postanowienie, * a nam otworzył drogę wiecznego zbawienia. * On ponownie przyjdzie w blasku swej chwały, * aby nam udzielić obiecanych darów, * których, czuwając, z ufnością oczekujemy.

Dopiero druga czesc Adwnetu, dni od 17 do 24 grudnia, są przeznaczone na bezpośrednie przygotowanie do uroczystości Narodzenia Pańskiego. (KL 42).  On pozwala nam z radością przygotować się * na święta Jego Narodzenia, * aby gdy przyjdzie, * znalazł nas czuwających na modlitwie * i pełnych wdzięczności.

Taki podwójny wymiar Adwentu to synteza dwóch tradycji w historii Kościoła: gallikańskiej i rzymskiej. Pierwsza nadała Adwentowi kształt ascetycznego, pokutnego okresu który trwał w różnych okresach od trzech tygodni do czterdziestu dni.

Tradycja rzymska z VI wieku (młodsza o dwieście lat od gallikańskiej) ukazywała Adwent jako czas radosnego przygotowania na święta Narodzenia Pańskiego.

Obie tradycje połączyły się w czasach średniowiecza a ich upowszechnienie w Kościele zawdzięczamy zakonnikom z klasztorów benedyktyńskich i cysterskich.

12278671_575995309221350_2824600381961469496_n

Okres Adwentu zaczyna się od I Nieszporów niedzieli, która wypada 30 listopada lub jest najbliższa tego dnia i kończy się przed I Nieszporami Narodzenia Pańskiego. (KL 40). W liturgii często usłyszeć można proroctwo Izajasza, który wspomina o tęsknocie za Mesjaszem. Z czasem tym nieodzownie związane są też postaci Maryji, Matki Jezusa, oraz Jana Chrzciciela.

Pięknym nabożeństwem tego okresu są też Roraty. Ich nazwa zaczerpnięta od pierwszych słów antyfony Rorate coeli. Podczas tego nabożeństwa zapalana jest specjalna świeca – roratka. Światło Jutrzenki, jako Niepokalanej, która przyniosła światu Światłość Świata – Chrystusa oczekiwanego Mesjasza. Tradycyjnie Roraty odprawia się o brzasku dnia, a jednym ze zwyczajów jest rozpoczynanie liturgii w ciemności, a dopiero podczas hymnu Gloria, włączane są światła w kościele. Warte pielęgnowania są też inne Adwentowe zwyczaje jak, lampiony Adwentowe, które dzieci przynoszą do kościoła na Roraty, wieniec adwentowy z czterema świecami, zapalanymi kolejno w każdą niedzielę Adwnetu, czy kalendarz Adwentowy symbolizujący nadzieję i zbliżającego się Mesjasza.

Piotr Milc

Post Author: Michał Grzyb